Deze getuigenissen en beelden werden verzaeld in het kader van het mondeling geschiedenisproject rond generatiebedrijven.

Foto 1: de huidige zaakvoerders Joost en Stefanie Develtere-Hemeryck

Foto 2: wagenpark uit de jaren 1960/1970

Foto 3: tractor met schepbak - met moeder Antoinette en Joost aan het stuur (circa 1975)

Foto 4: eerste vorklift Clark - Joost fier rechtop, zijn zus Ann uiterst links (circa 1975)

Foto 5 en 6: uittreksel uit het personeelsregister vanaf 1950 tot 1969

Foto 7: frustratie bij Joost Develtere dat de overheid onvoldoende  zorgt voor de kmo's

Foto 8: koer met opslag betonplaten

Foto 9: loods met opslag cement

Foto 10: koer met opslag gewelven

Foto 11: loods met opslag cement en isolatiematerialen

Foto 12: koer met opslag stenen

Foto 13: koer met opslag zand en rollend bedrijfsmateriaal

Foto 14: koer met opslag zand en grind en rollend bedrijfsmateriaal

Foto 15: koer met opslagloodsen

Foto 16: toonzaal stenen

Foto 17: toonzaal vloeren

Foto 18: toonzaal bouwmaterialen en gereedschappen

Joost Develtere (geboren in 1968) gehuwd met Stefanie Hemeryck in 1996. Met andere woorden: de vijfde  generatie Develtere die op vandaag actief is in Dadizele in de bouwsector en de verkoop van bouwstoffen sinds 1815. Joost heeft de zaak van zijn ouders overgenomen in 1994.

Hij  heeft de productie van bouwmaterialen praktisch volledig stopgezet. Alleen grafkelders worden nog geproduceerd op momenten dat er anders weinig werk is. Maar van placement is er helemaal geen sprake meer. De grote reden daarvoor is dat veel klanten die bouwstoffen kwamen aankopen, zelf ook placement deden. Dus op die manier ging de firma Develtere eigenlijk een beetje de concurrentie aan met haar eigen cliënteel. Wel hebben ze nog al die “mallen”  (matrijs = een holle gietvorm) van vroeger liggen voor de productie van betonpalen en zo. Veel machines werden echter wegens plaatsgebrek naar het containerpark verwezen (zoals bv.: een steenmachine nog zonder trilmotor; betonmolens met een bak die werd gelift, …). Eigenlijk een mooi stukje industrieel erfgoed dat verloren is gegaan door gebrek aan ruimte.

De grote technologische evoluties heeft Joost vooral meegemaakt wat betreft het rollend materiaal: in de tijd van de Kleppestraat was dat nog allemaal met paard en kar (dat heeft Joost natuurlijk niet meer meegemaakt); met de verhuis naar de Ledegemstraat werden de bouwstoffen geleverd met de stoom- of dieseltram; met de afschaffing van de tramlijn  begon dat met een kleine camion zonder kraan waarmee ze naar het station van Ledegem reden om te laden, later ging het rechtstreeks naar Doornik; de volgende stap was dan een kleine camion met kraan , en nu zijn dat allemaal vrachtwagens met opleggers.

Ook op de werkvloer op de “koer” is het materiaal enorm geëvolueerd: waar aanvankelijk alles met mankracht werd gelost (zakken cement wogen toen 50 kg en werden met de kruiwagen 10 hoog gelegd, een camion “gravé” van 5.000kg werd op een paar uren gelost door vier mannen, …) kwam er rond de jaren 1970 een oude boerentractor met schup op de koer. Die bak van de tractor kon niet “kippen”, je moest een pin lossen en de volledige inhoud kwam in één keer naar beneden, waardoor het op één hoop lag, en dan moest je er weer inrijden om dat plat te krijgen. Daarna kwam er een  bulldozer die het werk van die tractor met schup overnam, kranen, …

Joost Develtere en zijn vrouw Stefanie hebben al gauw moeten gaan denken aan uitbreiden, want de ruimte van de vorige generatie werd wat krap, mede ook door het moderne, grotere machinepark en de moderne transportmiddelen. Er werd dus een weide van een hectare  bijgekocht achteraan het bedrijf aan een gepensioneerde boer.  Maar het uitbreiden liep niet direct van een leien dakje, ook al omdat het bedrijf eigenlijk gevestigd is in een woonzone. Uiteindelijk hebben ze nog 1.500 m2 mogen uitbreiden. Er ligt nu wel nog méér dan een halve hectare beschikbaar maar men verkrijgt géén uitbreidingstoelage.  Dus moest het bedrijf op zoek naar andere uitbreidingsmogelijkheden. Zo werd een tegelbedrijf overgenomen op het industrieterrein van Moorslede in de Tuimelaarstraat. Het doel is vooral de opslagcapaciteit te verhogen. Alle tegels die aangekocht worden in China, Viëtnam, India, … komen allemaal daar aan en worden daar gestockeerd. Maar de firma ondervindt natuurlijk zijn beperkingen door op twee locaties gevestigd te zijn. Het ideaal is natuurlijk één vestigingsplaats waar voluit kan worden uitgebreid. Joost sluit dit onderwerp af: “Ons bedrijf zit hier al honderd jaar, van bewoning was er toen nog bijna geen sprake hier, maar mettertijd is er bewoning rond gekomen, en nu zouden wij ons bedrijf eigenlijk moeten verhuizen. Jammer is dat, dat doet pijn”.

Joost en Stefanie hebben twee kinderen, een zoon Jasper van 16 en een dochter Jona van 18 die economie-wiskunde studeert. De kinderen worden tijdens de vakantieperiodes al eens ingeschakeld in het bedrijf. Maar Joost voelt toch dat ze minder aangetrokken zijn door dat bedrijf dan hij zelf was in zijn jeugdjaren. Maar de tijd kan daar nog verandering in brengen. Jobstudenten hebben vroeger nog in het bedrijf gewerkt, maar de laatste jaren, met de verstrengde wetgeving, gebeurt dat niet meer. Zo moet iedereen die met de clark rijdt gebrevetteerd zijn, maar met jobstudenten is dat onmogelijk want tegen dat ze het brevet hebben behaald, is de vakantie om.

De huidige zaakvoerders werken nu op dit ogenblik met vier personeelsleden (drie arbeiders en één bediende). Dat is zowat een constante geweest in het personeelsbestand, behalve in de vroegste generaties hadden ze er een stuk of negen à tien, vooral omdat er toen nog weinig machines waren en alles veeleer op mankracht was gebaseerd.

De omgang met de vier werknemers en de zaakvoerders verloopt hartelijk: iedere middag en avond zitten ze eens samen voor een tiental minuten, er wordt iets gedronken en er wordt eens over van alles gepraat. Dat schept een heel goede band en de return voor de zaakvoerders is ook interessant, want zo horen ze  iedere dag wat er leeft bij het personeel en wat eventueel een nieuw aandachtspunt kan zijn voor de toekomst. Er worden ook al eens activiteiten gedaan samen met de werknemers: een barbecue in de zomer voor het personeel en hun gezin, met Nieuwjaar krijgen ze een cadeau net zo goed als met hun verjaardag, met communiefeesten en zo wordt iedereen uitgenodigd, …  Het is een familiebedrijf met nog een echt familiale sfeer.

Problemen om personeel aan te trekken heeft het bedrijf nog nooit gehad: mensen komen spontaan solliciteren omdat ze zelf stoppen met een identiek bedrijf, of omdat ze deeltijds in de landbouw werken en een aanvulling zoeken, … en de ervaring van de bedrijfsleider zorgt ervoor dat hij er meteen de goeie werkkrachten uithaalt.

Concurrentie heeft bouwmaterialenbedrijf Develtere nog nauwelijks, alle soortgelijke bouwstoffenbedrijven zijn één na één gesloten: Watteyne in Dadizele, Mahieu in Ledegem, Lefevere in Passendale, … Van Dadizele tot Roeselare en tot Menen is er eigenlijk praktisch geen concurrentie meer. Dat is natuurlijk een goede zaak, maar aan de andere kant is de firma nu wel verplicht om alles in stock te hebben, terwijl er vroeger, toen er meer bouwmaterialenbedrijven waren,  meer kon gespecialiseerd worden: de één specialiseerde zich in tegels, de ander in ruwbouw, …

Is de concurrentie zo goed als onbestaande, dan is vooral het aankoopgedrag van de mensen gewijzigd met de loop der jaren: de mensen gaan nu sneller eens rondrijden en op een plaats of drie prijzen gaan vragen en vergelijken, ook al moeten ze daarvoor enkele tientallen kilometers rijden. Het bedrijf moet daar dus rekening mee houden en steeds de scherpste prijzen voorstellen. Wel valt op, sinds de bankencrisis in 2008, dat de mensen eerder in het meer kwalitatieve en duurdere segment gaan kopen. En ook op het vlak van levering zijn de mensen veeleisender geworden: ze willen alles zo snel mogelijk geleverd hebben en liefst nog het exacte uur weten ook. Dat maakt dat de planning opmaken voor de vrachtwagenbestuurders een echte heksentoer is. Zo zijn er mensen die een bestelling willen geleverd zien om halfacht  ’s morgens in Rollegem-Kapelle, maar die om 7:00 bellen om dat te annuleren omdat het te koud is om te werken, terwijl de vrachtwagen natuurlijk al geladen is en onderweg.

Het bedrijf is ook uitstekend gepositioneerd op het internet met een fraaie website (http://www.develtere-jdd.be/) en op de sociale media via een facebookpagina . Een webwinkel is niet noodzakelijk: de mensen komen van in de ruime omgeving hun bestellingen plaatsen en nemen het zelf mee of laten het daarna aan huis leveren.

Joost Develtere is naast een harde werker ook een heel sociale zaakvoerder, dat bleek al uit zijn omgang met het personeel in de zaak. Maar ook omdat hij iedere zondagmorgen als vrijwilliger functioneert  in het Woonzorgcentrum Maria’s  Rustoord te Dadizele, waar hij de bejaarden helpt vervoeren naar de verschillende activiteiten. Na een week van keihard werken kiest hij niet voor zijn eigen rust, maar engageert hij zich nog vrijwillig voor de bejaarden van de gemeente. Dat verdient een grote pluim!

Bij het afsluiten van elk interview wordt gevraagd of de geïnterviewden nog iets willen vertellen, een anekdote of iets wat niet aan bod kwam tijdens het interview. Joost Develtere wenst nog een belangrijk  onderwerp  in de belangstelling te brengen:

“Ik zou wel een lans willen breken om een beetje méér respect te geven aan ondernemers. Ik vraag me af, als het zo verder gaat zoals het er vandaag  aan toe gaat, hoe de economie nog gaat draaien? Het is zoals gesteld in een artikel van Z.O.-magazine (het ledenblad van Unizo) van februari 2013: ‘Dood aan de ondernemers’ van de hand van Guy Muësen, directeur communicatie. Daarin zegt een ondernemer dat het lijkt of niets nog zeker is. Bij alles wat een ondernemer doet moet hij zich afvragen of daar morgen niet plots een belasting op wordt geheven of dat de regels niet ineens worden gewijzigd. Jonge mensen willen geen ondernemer meer worden, bang voor het onzekere bestaan. Maar als niemand nog ondernemer wil worden, omdat ondernemen langs alle kanten wordt tegengewerkt, hoe zal dat dan aflopen met onze gulle sociale zekerheid en prachtige infrastructuur?